Ένα Αρβανίτικο τραγούδι για την Βιτόριζα, που ζούσε στο Μπίστι της Ερμιόνης

Η κυρά Βιτόριζα ζούσε – κατά τον μύθο – πριν πάρα πολλά χρόνια στην Ερμιόνη. Κατοικούσε σε μία σπηλιά στο Μπίστι και μια εκδοχή του μύθου έλεγε πως πρόσμενε τον άντρα της και τον γιο της που είχαν πνιγεί. Πολλοί δε έλεγαν ότι ήταν αερικό.

Πάνω σ’ αυτή την παράδοση, που του την είχε διηγηθεί ο αείμνηστος Αντώνης Πάλλης (Παλαιός), ο Βαγγέλης Πίλουρης έγραψε ένα αρβανίτικο τραγούδι:

Νε μπίστιν τ Καστρίουτ (Ερμιόνιτ),

ατιέ κι σότ ιστ νιέ φάρο ,

νιέ ιστορί σρκρόϊτι,

νιέ πλιάκκ με χάρον.

Πλιάκα, ζόνια Βιτόριζα

μέ τ δ’μπουρ ζʼμρν,

ψε χούμπου μπούριν εδέ ντιάλιν,

νιέ ναττ νε ντέτι.

Ρ’ντ-ρ’ντ, τζάρ σίλ κ’μπτ,

πλιάκκα Βιτόριζα

νε μπίστι γκίθ νάττ στούαρα,

με νιέ λάμπ νε ντόρρ.

Τσα χερρ, με ντρίτν γκα

χ’νζα, κρκόνεϊ πρ νιέ

τ μπάρδ πλιέχουρ.

Μα άσε μπαρκί,

άσε πλιέχουρ

νούκου βίνεϊ…

Βέτμ έρα ε φτόχτ.

Εδέ βίτρατ σκόϊν,

πάα μπούρρ, πάα ντιάλιε,

λιότι ν σίι ου θάα,

πάα βαϊτίμ, πάα παρηγορίι.

Βάτε ζόνια Βιτόριζα νε Ζότι,

εδέ τσόϊτι φ’μίλιεν,

εδέ τ γκίθ Ερμιονίτ,

ε κουϊτόϊν

με σιούμ ντασιουρίι

Απόδοση:

Στου Καστρίου την ουρά

πού σήμερα έχει έναν φάρο

μία ιστορία έγραψε

μία γριά με το χάρο

Η γριά κυρά Ελευθερία

με την πονεμένη καρδιά

Γιατί έχασε τον άντρα

και το παλικάρι

ένα βράδυ στη θάλασσα

Βαριά βαριά τα πόδια της

σέρνει η γριά Ελευθερία

στο Μπίστι κάθε βράδυ

όρθια με μία λάμπα στο χέρι

Κάποιες φορές με το φως του φεγγαριού

κοιτούσε για λευκό πανί

Μα χωρίς βάρκα, χωρίς πανί

μόνο κρύο αέρα

Και τα χρόνια πέρασαν

χωρίς άντρα χωρίς παλικάρι

το δάκρυ στα μάτια ξεράθηκε

χωρίς μοιρολόι

Πήγε η κυρά Ελευθερία στον Κύριο

και βρήκε την οικογένειά της

όλοι οι Ερμιονίτες την θυμούνται

με πολύ μεγάλη αγάπη