Πρωτοπόρος της «Γιορτής της Τουλίπας» ήταν ο Ανδρέας Σαμψών, που είχα πρωτογνωρίσει στις Σπέτσες το 1953, που ήταν οδοντογιατρός. Μετά πήγε στο Κρνίδι οδοντογιατρός, το 1960.
Ήταν από την Κύπρο, του άρεσε η κλασσική μουσική και επειδή εγώ είχα πολλούς δίσκους με κλασσική μουσική ερχόντουσαν στο μαγαζί μου μαζί με τον Παναγιώτη Μήτσου, που ήταν στην Αγροτική Τράπεζα.
Μια μέρα πήρα τον Σαμψών στα Δίδυμα, με το μοτοσακό μου, να δει τις τουλίπες στα χωράφια. Τόσο πολύ του άρεσαν οι τουλίπες και οι φιλόξενοι κάτοικοι και μου λέει «Εδώ σκέφτουμαι να κάνω τη Γιορτή της τουλίπας» και αφού μου ανέλυσε το σχέδιό του και μου ζήτησε και την βοήθειά μου, μου λέει «Του χρόνου θα δεις και δεν θα το πιστέψεις».
Αφού συνεννοηθήκαμε με τους Διδυμιώτες για το σχέδιό μας συμφώνησαν να μας βοηθήσουν να γίνει αυτή η γιορτή.
Έλαβε μέρος και το σχολείο των Διδύμων, με χορούς και ποιήματα. Εγώ πήγα στα σχολεία και παρεκάλεσα τους δασκάλους να γίνει μια εκδρομή με τα παιδιά, με τα τότε λεωφορεία, να χορέψουν και να πουν ποιήματα. Επίσης και οι πρόσκοποι στο Κρανίδι, που ήταν τότε στο ζενίθ, συμφώνησαν και αυτοί.
Στη συνέχεια πήγα στην Αθήνα και ψώνισα μερικά πυροτεχνήματα, αφού πήρα και την άδεια του Διοικητού Χωροφυλακής Κρανιδίου. Και μου λέει «Ξέρεις απ’ αυτά;» του λέω «Εγώ είμαι από τις Σπέτσες και της Αρμάτας ρίχνουμε πολλά». Έλα που δεν ήξερα τίποτα και αφού τα αράδιασα – αλλά μη ξέροντας την χρήση – περίμενα να σκοτεινιάσει.
Έπαιζε, λοιπόν, το συγκρότημα δημοτικά τραγούδια, τα παιδιά χόρευαν και αφού έβγαλα πολλές φωτογραφίες πήγα να ανάψω τα πυροτεχνήματα, την ώρα που ο Σπύρος Γεώργας, από την Ερμιόνη, απήγγειλε ένα ποίημά του, που είχε γράψει ειδικά για την τουλίπα. Παίρνει φωτιά το πρώτο αλλά με τις σπίθες που έβγαζε για να ανέβει στον ουρανό πήραν φωτιά και όλα τα υπόλοιπα και την ίδια στιγμή εκτοξεύτηκαν στον ουρανό.
Χαρά ο κόσμος, που για πρώτη φορά είδε πυροτεχνήματα… Έλα, όμως, που περίμεναν και άλλο και μου φώναζαν. Πού να ‘ξεραν ότι όλα κι όλα ήταν αυτά κι έφυγα για να μη γίνω ρεζίλι των σκυλιών.
Οπότε, η πρώτη γιορτή της τουλίπας έγινε δεκτή με πολύ ενθουσιασμό, όπου οι γαϊδουροδρομίες είχαν μεγάλη επιτυχία και γέλιο.
Θυμάμαι, με τους προσκόπους πήγαμε στη μεγάλη σπηλιά και στο δρόμο, σε μια ελιά από κάτω, ένα ζευγάρι Εγγλέζοι κολατσίζανε με ντομάτες, τυρί και δίπλα τους ποντίκια και φίδια.
Τους μίλησα εγγλέζικα και ρώτησα τι έκαναν. Μου λένε «Το ποντίκια το δένουμε με μια κλωστή και όπου βλέπουμε κουφάλες, στη ρίζα της ελιάς, το αφήνουμε, πάει στην τρύπα το φίδι τρώει το ποντίκι και πριν καλά – καλά το καταπιεί το τραβάμε έξω, το πιάνουμε απ’ το κεφάλι και σε ένα μπουκαλάκι στάζουμε το δηλητήριο, που το πουλάμε στις φαρμακευτικές εταιρείες και τα φίδια τα πουλάμε σε ζωολογικούς κήπους. Θα ξαναέλθουμε σε πέντε χρόνια γιατί το δηλητήριο αυτού του είδους φιδιού είναι περιζήτητο». Και αφού μου έδωσαν το ελεύθερο μου είπαν «Πάρ’ τα και βγάλε φωτογραφίες. Μη φοβάσαι είναι ακίνδυνα τώρα». Έτσι και έβγαλα εγώ τις φωτογραφίες μου και στη συνέχεια τους εξήγησα για τη γιορτή της τουλίπας, που θα γινόταν την άλλη μέρα και χάρηκαν πολύ.
Όταν πήγα στις Σπέτσες, μετά δέκα μέρες, τους συνάντησα και μου πρόβαλαν μια ταινία από τη γιορτή, την ώρα που χορεύουμε.
Τότε ήμουν αρραβωνιασμένος και χάρηκα τόσο πολύ, που για πρώτη φορά είδα τον εαυτό μου σε ταινία…
Στέφος Αλεξανδρίδης
Δημοσιεύθηκε στον έντυπο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ στις 11-9-2009 και είναι περιέχεται στο βιβλίο “Έρδι Στέφουα” (εξαντλημένο)
Ακολουθήστε το 
