Τα τρικ του φωτογράφου (Ιστορίες & Φωτογραφίες του Στέφου)

Ο φωτογράφος πριν πενή­ντα – εξήντα χρόνια ήταν απολύτως απαραίτητος. Τότε δεν υπήρχαν φωτο­γραφικές μηχανές ενώ τώρα και η «κουτσή Μα­ρία» έχει μηχανή και δεν έχει ανάγκη το… πουλά­κι του φωτογράφου.

Τότε είχε ξενιτευτεί κόσμος και κοσμάκης, η επικοινω­νία γινόταν με γράμμα­τα, τηλέφωνο δεν υπήρ­χε και στο γράμμα μέσα έβαζαν και μια φωτογρα­φία να δει ο παραλήπτης για παρηγοριά ή για συ­νοικέσιο. Φτώχια μεγάλη υπήρχε τότε, πέθαινε κα­νείς και αμέσως «να φω­νάξουμε το Στέφο». Όπου μαζευόντουσαν γύρω από το φέρετρο οι συγγενείς να τραβήξουν φωτογρα­φία να την στείλουν στην Αμερική, μήπως τους συγκινήσουν και στείλουν κανα δολάριο. Και να φω­νάζει η χήρα: «Μήτσουα, Μήτσουα έρδι Στέφουα του τζερ φωτογραφίε… Αχ Μήτσουα για θυμή­σου, που πήγαμε αρεββωνιασμένοι και μας πρωτόβγαλε. Το περίμενες να σε βγάλει στο χάλι που είσαι τώρα;…»

Όπως ξέρουμε, στα σα­ράντα του μακαρίτη βά­ζουν και μια φωτογραφί­α, ήταν το 1959 και μου είχαν παραγγείλει από τα Δίδυμα μια και από τους Φούρνους μια άλλη αλλά εγώ τις ετοίμασα την τε­λευταία στιγμή γιατί τότε υπήρχε πολύ δουλειά και πριν τελειώσει η εκκλησί­α πάω και τις τοποθετώ στη θέση τους μπροστά στα κόλυβα. Μόλις τις εί­δανε οι συγγενείς βάλα­νε πιο δυνατά τα κλάμα­τα και τότε κλαίγανε έξω φωνή για να τους ακούσει η ψυχή του πεθαμένου και να αγαλλιάσει, έλα, όμως, που είχα κάνει λάθος και είχα βάλει τις φωτογραφί­ες ανάποδα γιατί ήσαν γέ­ροι και μοιάζανε… Και δεν θα το καταλάβαινα ώσπου μετά από μια εβδομάδα με βλέπει η χήρα αυτού από τα Δίδυμα και μου λέει πως ο συγχωρεμένος ποτέ δεν ήθελε λαι­μαριά «μόνο πεθαμένος θα την βάλω» έλεγε, γι’ αυτό του έχεις βάλει γρα­βάτα… Τότε θυμήθηκα πως η χήρα στους Φούρ­νους μου είχε πει να βάλω γραβάτα στη φωτογραφία του άντρα της. Τι να κάνω, πήγα και έκανα την αλλα­γή. Αλλά στο μνημόσυνο κλαίγανε άλλο συγχωρεμένο – ευτυχώς, ούτε που το κατάλαβαν.

Έρχεται μια άλλη και μου λέει «Στέφο θα σου στείλω την κόρη μου και κοί­ταξε να την βγάλεις ωραία να τη στείλω στην Αμερική για προξενιό. Θα σε πλη­ρώσω καλά, μόνο εκείνο το μάτι της πρόσεξε να το βγάλεις να δείχνει καλό…» Την άλλη μέρα την βλέ­πω κι έρχεται. Μου λέει: «Τα έχετε μιλήσει με τη μάνα μου να μου βγάλεις καλά τα μάτια. Τα μάτια της ήσαν σαν κουμπότρυ­πες. Εγώ την επεξεργά­στηκα με το μολύβι, το λε­γόμενο ρετούς και κάπως την συμμόρφωσα… Κά­ποια μέρα έρχεται στο μα­γαζί μου, που ήταν δίπλα στου Μώρου, ένας καλο­ντυμένος, που φαινόταν ότι ήταν από την Αμερι­κή, βγάζει μια φωτογρα­φία και μου λέει: «Είναι δί­κιά σου;» Την βλέπω, την αναγνώρισα και δεν μπο­ρούσα να αρνηθώ γιατί όλες οι δικές μου είχαν σφραγίδα και ημερομη­νία. «Ναι» του λέω «δική μου είναι». Αυτός άρχι­σε να φωνάζει και να φο­βερίζει «Ρε τι σου φταίω εγώ να έλθω από την Αμε­ρική και να δω αυτό το… έκτρωμα, που μου προ­ξενέψανε κι εσύ με ξεγέ­λασες με τη φωτογραφί­α σου και να δεις τι θα σου κάνω!». Εγώ ψύχραι­μος του απάντησα: «Φίλε μου μη σκας και το μονα­στήρι να ‘ν’ καλά και θα σου βρω εγώ άλλες δέκα να διαλέξεις. Μην στενο­χωριέσαι μόνο…«Πράγμα­τι του βρήκα μια φτωχού­λα, τους πάντρεψα κι εγώ ήμουν κουμπάρος. Πήγα και στην Αμερική, τους είδα, που περνάνε καλά κι εμείς καλύτερα και στα δικά σας οι ελεύθεροι…).

Τω καιρώ εκείνω δεν εί­χαμε αλλοδαπές να πε­ριποιούνται τους γέρους, είχαμε υπηρέτριες απ’ τα χωριά και ψυχοκόρες. Μου λέει, λοιπόν, μια υπη­ρέτρια, που με είδε έξω από την εκκλησία των Τα­ξιαρχών, στην Ερμιόνη: «Κύριε Στέφο, μόλις τε­λειώσει η εκκλησία ελά­τε στο σπίτι να βγάλου­με φωτογραφία τη γιαγιά να τη στείλει στην Αφρική, που μένει ο γιός της. Πάω και σαν καλός φωτογρά­φος πήγα να την φτιάξω λίγο. Βλέπω, όμως, από το στόμα της και έβγαινε μια κλωστή. Πάω να τη βγάλω και φωνάζει η υπηρέτρια «άστην να τη φτιάξω εγώ γιατί τελευταία δεν έτρω­γε το χυλό που της έφτια­χνα και αδυνάτισε και της έχω γεμίσει… μπαμπάκι το στόμα για να φαίνεται πα­χιά!» Την άλλη μέρα της πήγα τη φωτογραφία, μου λέει «πολύ ωραία. Έτσι, θα τη δει ο γιός της και θα πει «μπράβο Κατίνα, την έχεις μια χαρά». Τι σου χρωστάω;» Είδα στη σάλα ότι είχε μια λεοπάρδαλη βαλσαμωμένη, που την είχε στείλει ο γιός της από την Αφρική και την παρακάλεσα: «Μπορείς να μου την δίνεις κάθε Κυριακή να την έχω έξω από την εκκλησία να βγάζω φω­τογραφίες;» Και ευτυχώς, μου την έδινε κάθε Κυρια­κή.

Και ποιος δεν έβγαλε φωτογραφίες με τη λεο­πάρδαλη. Όλοι θηριοδα­μαστές γίνανε. Τους έδινα κι ένα μαχαίρι και κάνανε πως τη σκοτώνουν. Πολ­λοί την έχουν βάλει σε κά­δρο.»

Η συνέχεια την επόμενη Παρασκευή

Στέφος Αλεξανδρίδης

Δημοσιεύθηκε στον έντυπο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ στις 15-10-2008 και περιέχεται στο βιβλίο “Έρδι Στέφουα” (εξαντλημένο).  Οι ιστορίες του Στέφου θα δημοσιεύονται – μέχρι… εξαντλήσεως – κάθε Παρασκευή από εδώ.